Więź

Promotor:
Adi. Professor Daniel Zieliński
Pracownia Projektowania Produktu 7

///

We współczesnym świecie na skutek rozmnożenia i konwergentnego biegu wielu
rzeczywistości doświadczamy potrzeby redefiniowania relacji społecznych.
Projekt Anny Żylińskiej wynika z tej potrzeby, a uwagę ogniskuje wokół relacji
większości do tej części społeczeństwa, która została z niego wyizolowana
– więźniów. Powstał silny treściowo, choć kontrowersyjny projekt. Autorka tworzy
w nim utopijny system, w którym więźniowie żyją w społeczeństwie, lecz są zdalnie
nadzorowani i przede wszystkim wyraźnie oznaczeni. Podstawowym medium projektu
jest strój – uniform, którego cechy odpowiadają potrzebom związanym
z funkcjonowaniem w społeczeństwie tak rozumianych więźniów. Autorka proponuje
elastyczne kombinezony w nieczęsto widywanym i niezbyt atrakcyjnym, rudym kolorze.
Obcisłe stroje w sposób bezlitosny obnażają większość cech anatomicznych,
co zdaniem autorki ma znaczenie nie tylko dla samopoczucia ich użytkowników,
ale przede wszystkim dla poczucia bezpieczeństwa obcujących z nimi ludzi.
Pod takim strojem nie można bowiem ukryć nic niebezpiecznego. Uniformy
zaopatrzone są w odpowiednio zabezpieczone, aktywne, wykonane z e-papieru
emblematy, które dokumentują i oznaczają status skazanego, niczym wojskowe
stopnie. Część zapisanych na nich informacji jest czytelna dla wszystkich.
Inne, dostępne tylko dla odpowiednich służb, mają dodatkowo usprawnić nadzór
oraz zapewnić bezpieczeństwo. Autorka nie unika rozwiązań bardziej kontrowersyjnych.
Między nogawki wszywa elastyczne membrany, których celem jest ograniczenie
możliwości szybkiego biegania. Każe nosić czepce. Jako wierzchnie okrycie
na chłodniejsze dni proponuje przezroczyste, foliowe peleryny i kurtki, spod których
widać podstawowy, rudy strój z emblematami. Nie dba przesadnie o komfort więźniów,
wychodząc z założenia, że ich strój ma być praktyczny przede wszystkim z punktu
widzenia społeczeństwa, a dopiero w drugiej kolejności – użytkowników.

W projekcie Anny Żylińskiej jest wiele pozornych i rzeczywistych sprzeczności.
Uwalnia, by upokorzyć. Utrudnia, by usprawnić. Unifikuje, by wyróżnić. Nie jest to
projekt realistyczny, ale z pewnością jest to projekt, który powinien wzbudzić
zastanowienie nad obecną kondycją niektórych relacji społecznych.


 

Ur. 1986, studiowała na Wydziale Wzornictwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie
w latach 2006–2011. Zajmuje się głównie grafiką użytkową.

KONTAKT:
anna.zylinska@gmail.com